ÇANAKKALE GEÇİLMEZ (Dİ)!
Her martta içime bir hüzün çöker. Ama onurlu bir hüzün. Benim dedem de Çorlu’dan Çanakkale’ye gidip de dönmeyenlerden.
“Huzur içinde yatsınlar” diyoruz Hasan dayı ama bırakmıyoruz ki huzurla uyusunlar?
Niye ki?
Nasıl yatsınlar Hasan dayı, onlar yedi düveli dize getirmişken biz yedi teröristin önünde diz çökmedik mi?
Onlar gavura uşak olmayalım diye toprağa düşmüşken biz onların yattığı toprağı bile yabancılara satmadık mı?
Onlar kahramanca mücadele etmişken “Çanakkale’yi gökten inen ermişler kazandırdı” diyerek onlara ihanet etmedik mi? Hem de “Gökten inen ermiş varsa neden Mekke savunmasında, Galiçya’da, Yemen’de, Kanal’da, Kafkasya’da inmedi ?” diye düşünmeden.
Onlar ümmetin ihanetiyle arkalarından vurulmuşken biz onların milletini “ümmete” kurban etmedik mi?
Onlar savaş sırasında bile mertliğin kitabını yazmışken biz barış ortamında dostlarımızı üç kuruşa satmadık mı?
Onlar yaralanan, çekilen ve aman dileyen düşmana ateş etmemişken biz komşumuzu işgal ederek hergün yüzlerce çocuğu katleden ABD askerlerine başarılar dilemedik mi?
Onlar Çanakkale’ye giden yiğitlerini kınalarken bizim iktidar erbabı askerden kaçmak için sahte raporlar almadı mı?
Onlar canlarını vatan savunmasında verirken biz nice yiğitleri terör kumarında kaybetmedik mi?
Ne diyeyim bilmiyorum ki hepsi doğru.
Bir şey deme Hasan dayı, bir şey deme ki dedelerimizin kemikleri daha fazla sızlamasın.
Ama sormadan edemeyeceğim, biz o dedelerin torunları değil miyiz?
Evet Hasan dayı.Ama gel gör ki savaştan kaçan it, uğursuz, hırsız ve şaki torunlarının borusunu öttürdüğü bu ortamda o kahramanların torunlarının sesi çıkmıyor…
Yani artık Çanakkale geçildi diyorsun?
Arif adamsın vesselam…
