Cam kırıkları gibidir bazen kelimeler, ağzına dolar insanın, sussan acıtır, konuşsan kanatır.
Bugün 81 ilin 38’inde şehit cenazesi var. 48 ocakta ateş, milletin yüreğinde sızı, hükümetin gündeminde ise Suriye var.
İcazet erbabının emri demiri keser diyerek 48 şehidi bile yok sayıp utanmadan Suriye ile yatıp Suriye ile kalkıyorlar.
Yıllarca ülkemize kan kusturan teröristleri beslerken, gündemlerinde olmayan Suriye…
Esad’la beraber tatile çıkarken gündemlerinde olmayan Suriye.
Halkına 40 yıldır baskı ve terör uygularken gündemlerinde olmayan Suriye.
ABD’den “Gündeme Suriye alınacak! Al!” komutunu alana kadar gündemlerinde olmayan Suriye…
Başbakan Bosna’da fahri doktora ünvanı alıp 5 çocuk yapmaktan bahsediyor. Bosna’nın gençleri kimbilir hangi büyük projenin(!) kurbanı olacaklar.
İmam hatiplerin yeniden açılışını kutluyorlar..
Polis akademisinin açılış törenine katılıyorlar..
HAS parti kapanıp AKP’ye yamanıyor.
Gündemde bu kadar önemli konular varken şehitlerden bahsetmenin anlamı var mı?
O kahramanlardan bir tanesi kabineden birinin ya da kendi çocuğu olsa;
Başbakan yine de Bosna’ya gider miydi?
Dışişleri bakanı çıkıp o kadar rahat başsağlığı diler miydi?
İçişleri bakanı hiç yabancı olmadığımız “dağda tek silahlı terörist kalmayana kadar operasyonlar devam edecek” tekerlemesine devam eder miydi?
Duygusal mı yazıyorum? Ölüm herkese kader mi?
Bu nasıl kader ki hep vatanseverin, hep kalben inananın, hep garibanın alnına yazılıyor?
Şeref ve haysiyetten yoksunların, din ticareti yapanların ve vatanı satanların ölümle randevusu daha erken olması gerekmez mi?
Şehitlerimiz; ruhunuz huzurla dolsun..
