18 Mart gecesi düzenlediğimiz “Şehitleri Anma Gecesi”ni izleyen Hasan dayının kafasına bir şeyler takılmış ki sabahın köründe geldi.

* Gece boyunca bir gün önce Afganistan’da şehit düşen 12 askerimizi

düşündüm, onlara yüreğim bir ayrı yandı.

* Hasan dayı ben ağlayamadım bile, gözyaşlarım donmuştu. Ben bu sahneyi

o kadar çok yaşadım ki yüreğim artık içine akmayı öğrendi.

* Geçen benim oğlan Falih Rıfkı ATAY ‘ın Zeytindağı kitabını okuyordu.

Kudüs düştükten sonra birliklerin Anadolu’ya çekiliş bölümünü, annesiyle bana da okumuştu. İçimden “tarih tekerrür mü ediyor” dedim..

* Bir Dakka Hasan dayı, o kitap bende olacaktı, açıp bir bakalım, nasıldı o

sahne? Hah buldum!

“..Anadolu hepimize hınç, şüphe ve güvensizlikle bakıyor.Yüzbinlerce çocuğunu memesinden sökerek alıp götürdüğümüz bu anaya, şimdi kendimizi ve pişmanlığımızı getiriyoruz. İstasyonda bir kadın durmuş, gelene geçene:

* Benim Ahmed’i gördünüz mü? Diyor.

Hangi Ahmed? Yüzbin Ahmed’in hangisi?

Yırtık basmasının altından kolunu çıkararak, trenin gideceği yolun, İstanbul yolunun aksini gösteriyor;

* Bu tarafa gitmişti, diyor.

O tarafa? Aden’e mi? Medine’ye mi? Kanal’a mı? Sarıkamış’a mı? Bağdat’a mı?

Ahmet’ini buz mu, kum mu, su mu, skorpit yarası mı, tifüs biti mi yedi?

Hayır.Hiç birimiz Ahmed’ini görmedik.Fakat Ahmed’in her şeyi gördü: Allah’ın Muhammed’e bile anlatamadığı cehennemi gördü,

Şimdi Anadolu’ya batıdan, doğudan, sağdan, soldan bütün rüzgarlar bozgun haykırışarak esiyor. Anadolu, demiryoluna, şoseye, han ve çeşme başlarına inip çömelmiş, oğlunu arıyor. Anadolu Ahmed’ini soruyor, Ahmed, o daha dün bir kurşun istifinden daha ucuzlaşan Ahmed. Şimdi onun pahasını, kanadını kısmış,tırnaklarını büzmüş, bize dimdik bakan ana kartalın gözlerinde okuyoruz.

Ahmed’i ne için harcadığımızı bir söyleyebilsek, onunla ne kazandığımızı bir anaya anlatabilsek, onu övündürecek bir haber verebilsek…Fakat biz Ahmed’i kumarda kaybettik.”

* Düşündüm de şimdi bu şehit analarına oğullarını ne için harcadığımızı

söyleyeceğiz? Onların şehadetiyle ne kazandığımızı anlatacağız? Onların övüneceği bir haber verebilecek miyiz? Yoksa tarihteki gibi “biz onları kumarda kaybettik” mi diyeceğiz?

* Artık Ahmed’lerimizi kumarda kaybetmeye tahammülümüz yok Hasan dayı.

* O halde niye Afganistan’dayız? Niye Suriye’ye girmeye hevesleniyoruz? Niye? Niye?

* ???