Kadınların büyük çoğunluğu gibi cinimi şişeye kapatalı yıllar olmuştu.
Hiçbir şey sonsuz değil derlerdi de inanmazdım.
Bugün cinim yıllarca yaşadığı şişeden çıktı.
Hayır kendimden kaçamadım demek daha doğru olur..
Sıradan bir gün olarak başlamıştı. Vücudum bir garipliğin sinyalini veriyordu ama ben aldırmadım. Kendime güvenim o kadar fazlaydı ki; nasıl olsa cinimi yıllar önce hapsetmiştim ve bundan kimsenin haberi yoktu, olması da ihtimal dışıydı .
Ta ki gökkuşağının altından geçerek cinsiyet değiştiren ben konuşmaya başlayana, elmas uçlu kelimeleri yavaş yavaş cinimi hapsettiğim şişeyi zayıf yerlerinden çizene kadar.
Şoka uğramış ve hazırlıksız yakalanmıştım.
Nasıl bilebilirdi şişenin imalatındaki hassas noktaları? Kim söylemişti ona?
Birden hatırladım, kimseye ihtiyacı olmadığını.
O bendim, ben oydum.
Şişe çatladı ve o çatlaktan kafayı çıkaran cinim de konuşmaya başladı. Yer dönüyor, etraf dönüyor . Ben ise cinimi zaptetmeye çalışıyorum.
Ne mümkün? O, yıllardır özgürlüğe, aç, nasıl zaptedeyim?
Baskıma boyun eğmedi bu sefer.
Cinimle yüzleşmekten başka çare kalmamıştı.
Yüzleşince anladım;
Hayalimde yarattığımı zannettiğim,
O sımsıcak gülüşü görmeyeli, o eşsiz güzelliği unutalı, o sevgiyi hissetmeyeli,
Ayaklarım yerden kesilmeyeli bir ömür geçmiş, sinir uçlarım felç olmuş.
Keşke dedim;
Buraya gelmeseydim, yıllar önce unuttuğum cinim uyanmasaydı.
Ömrüm kısa olsaydı, keşke demeyecek kadar.
Keşkelerin anlamı yok artık,
Öylesine inanmıştım ki içimdeki benin sanal olduğuna.
Ama inancım yıkıldı, büyük bir mutlulukla.
Çözülmüştüm, dün kabuğumu kırmıştın,
Kendimi çıplak hissettim yüzüne bakamadım.
Ama kabuğumun kırıldığına sevindim hiç sevinmediğim kadar,
Çıplak olmaktan mutlu oldum, hiç olmadığım kadar.
Çünkü senden başka çıplaklığımı görebilen yoktu.
Sen içimdeki bendin.
Artık cinimle yaşayacağım, ne öncesini ne de sonrasını düşünmeden..
Yaşayacaklarım her şeye değer… Bir gün bile…
