SEVEMİYORUZ , ÇÜNKÜ…
Aklımız kesmye başladıktan sonra kimliğimizin önüne hep birşeyler eklediler:
Kız-Erkek,
Güzel-çirkin,
Çalışkan- tembel,
Becerikli- beceriksiz,
Biraz daha büyüdük;
Evli- bekar,
Biraz ülke meseleleriyle ilgilenince de;
Sağcı-solcu,
Komünist- faşist,
Maneviyatımızı geliştirelim dedik;
İnanan- inanmayan,
Müslüman-Hristiyan,
Hayata atıldık;
Çalışan- çalışmayan,
Zengin-fakir.
Halbuki düşünen hayvanlar olarak tek bir tanımımız vardı: İnsan
Dünyaya çıplak gelme felsefesine uygun olarak, ön eki olmayan, , yalnızca insan!
Kimliğimizin önüne konan bu eklerin hepsi “insan” tanımından sonra gelenlerdi aslında.
Ama olmadı, ön ek koyma hastalığı kronikleşti, o kronikleştikçe ruh sağlığımız bozuldu, “insan” yalnız kaldı.
Mutsuzluk örümcek ağı gibi bütün toplumu sardı.
Artık “ön ekler” netleşmiş “insan” belirsizleşmişti.
Belirsizleştikçe küçüldü, küçüldükçe silikleşti,
Ve kaybolmaya yüz tuttu.
Tıpkı sevgimiz gibi……
Ey sevgi! Geldiğinde kalbimi üç defa çaldır…Ama lütfen acele et ! Çünkü “insan”ı sevmeyi unutmak üzereyiz…