Her gecenin sabahı, her karanlığın aydınlığı vardır. Güneş mutlaka doğacaktır. Karanlık yerini aydınlığa bırakacaktır. Bunu hepimiz biliriz ve çokça ifadelerimizde kullanırız.
Karanlık sevimsizdir, ürkütücüdür, hüzündür. Ama ben şehirlerin en çok gece görünümlerini severim. Çünkü aydınlıklar, ışıklar gece daha çok ortaya çıkar. Daha güzel gözükür.
Şehirlere gece tepeden baktığımızda çok etkileyici, büyüleyici, güzel gözükür değil mi ?
Evlerin ışıkları, bir kuyumcu vitrinini anımsatır gece olunca. O ışıkların hepsi ayrı yaşanmışlıklar, ayrı gerçekliklerdir. Kimi ışık mutlu bekleyişi, kimi ışık hüznü barındırır kendi içinde.
Ayrılıklar yaşanır, mutluluklar paylaşılır, belki bir yeni dünyaya gelmiş bebek sevinci, belki bir yakınının ölüm haberi, Belki hastalık, belki sağlık, belki yeni bir iş haberi, belki işinden olmanın üzüntüsü, belki bir borç altında çaresizlik, belki yeni kazançların ve kariyerin gururu, belki bir çocuğun sınav kazanmasının mutluluğu, belki evliliğe ilk adım, belki yeni bir hayat için alınmış kararlar, belki iki komşunun yersiz kavgası…..
Kıskançlık, mutluluk, gurur duyma, çaresizlik, başarı, umutsuzluk… Birçok duygu aynı anda, aynı zaman diliminde yaşanır gece yeryüzünde.
Sonra ne olur? Gün aydınlanınca birçok duygu karanlıkta kalır, yeni gün yeni psikolojiye gebe olur ve yeni ruh hali ile
hayat başlar. Koca bir gün iyisiyle kötüsüyle biter ama karanlık çökünce her şey kendi gerçekliği ile yüzleşir ve baş başa kalır.
Gece ön yargılar yoktur, gündüz bilmeden yapılan ya da bilinmeyen hayatları eleştiriler başlar. Hadsizce ön yargılar, hadsizce eleştiriler…
Karanlık örter birçok şeyi, kötüyü de iyiyi de, yeni gün için bir zaman kazanmadır aslında. Gece daha sakin düşünür insan günün karmaşasından uzakta kalır.
Kısaca sevgili dostlar; hayat güzel, yaşamak güzel. Bunu en güzel ve verimli bir şekilde yaşamak bizim elimizde.
Mutlu yaşayalım, mutlu kalalım. Hayatı hayat gibi yaşayalım, getirdiği mutluluğu da mutsuzluğu da kabul ederek.
