Huzuru emen bir kaygı ile yaşıyor olduk. Yarını bilmediğimiz gibi bir hafta sonra neyi nasıl yaşayacağımızı kestiremiyoruz. Zaman hızlı akıyor ve yapamadıklarımızı durup düşündüğümüzde bizi kemiriyor.

Şu kadar zaman nasıl geçti dediğimiz anda düşünmeye başlıyoruz. Başlıyoruz ama yapamadıklarımızı yapamadığımız yine oluyor.

Hangi ara anı yakalayacağız ya da hangi zaman diliminde öğreneceğiz.

Sıkıca sarılmamız gerekenler var ve yapacağımız çokça işler, görüşmeler, hayaller, gidilecek yerler var ama hepsi garantisiz.

Hissetmeyi unuttuğumuz çok zaman oluyor, Neler oluyor bize!

Birçok kişi ‘önceden bu kadar hızlı geçmiyordu zaman’ algısı ile yaşıyor.

Bizi bizden alan gereksiz konuları, insanları bazen kenara bırakabilsek belki başka türlü bakacağız hayata.

Derinlerde bir yerde defalarca aynı şeyleri yapıp farklı sonuçlar bekliyor gibiyiz.

Daha çok unutan nesil biz miyiz? Bir bir eksiliyor bazı şeyler, fark etmeden gidiyor, bitiyor zaman.

Zaman herkesin kolayca bulduğu bir an. Beledi az, bulunması kolay. Ama unutmayalım ki zaman ucuz olan her şeyi siler.

Zor zamanda yanında olduğunuz, yüreğini ve elini tuttuğunuz insana, arkadaşa ya da yoldaşa el verdiniz, yürek verdiniz. Elinizi çektiğinizde yaptıklarınızın hatırlanmadığı bir anda birçok duygunun sıfırlandığı kişi olmuyor musunuz?

Takdir görmeyen, kadir bilmeyen bir düşünce yumağında yıkılıyor musunuz? Üzülüyor musunuz?

Üzülmeyin.

Zamanı kaçırmak, çabuk unutmak ya da unutulmak bu çağın hastalığıdır.

Ne sebeple olursa olsun tuttuğunuz el ve yüreği iyi niyet ile siz tuttunuz ama o unuttu…

Siz dönün kendi yüreğinizin hissettiğine. Doğru bildiğiniz yerdeki duruşunuz sizin vicdanınızın rahatlığındandır.

Onu bırakacağınız yer onun anlayacağı yerdir. Ya bir gün anlamadan ölür, ya da bir gün anlayarak ölür. Ama yine de ölür.