Kaz Dağları´ndaki ağaç kıyımına karşı gösterilen tepkiler devam ederken, geçtiğimiz hafta dünyaca ünlü piyanist Fazıl Say’da alana gelerek mini bir konser verdi. Daha sonra kısa bir konuşma yapan Say “Bugün Türk halkıyla onur duydum” ifadesini kullandı. Devamında da konserden sonra kamp alanında bulunan çevrecilere seslenen Say, "Bu gezegende insanlar olarak gelecek için bir şeyler bırakmak istiyorsak korumak zorundayız. Yaşatmaktan, yaşamaktan yana olmalıyız. Müzik de zaten bunu anlatıyor diye düşünüyorum." dedi. Fazıl Say’ın konseri yerli ve yabancı basın ajansları yönünden büyük ilgi gördü.
Kaz Dağları’ndaki talana bu kadar büyük bir karşı çıkış hepimiz için gelecek için, çevreye duyarlılık için bir umut, Fazıl Say’ında belirttiği gibi “Halkımızla gurur duymak lazım”. Sorun çevre olunca akan sular durmalıydı, öylede oldu. Aslında Kazdağları, buzdağının gözüken yüzüdür. Ülkede çevre konusun da bir sembol olmuştur. Ülkenin hemen hemen her yanı bu talanla karşı karşıyadır. Fazıl Say’ın verdiği mesaj Kazdağları özelinde ülkenin dört bir yanınadır.
Dünyaca ünlü bir piyanist, Kazdağları’nın tepesinde, bir ton ağırlığında bir piyano ile ne yapmak istiyor. İşte sanatcı duyarlılığı, sanatcı sorumluluğu budur. Sanatcı daima halktan kısrak başı, bir adım önde olması gerekir. Halka yön verip uyarması gerekir. Tarihin gerçek sanat ve sanatcıya yüklediği bir sorumluluktur bu. Halkın gerisinde kalan sanatta, sanatcıda gerçek işlevini yapamaz.
Sanatcı doğası gereği muhaliftir. Sanatcı “Sade suya tirit” çekemez. Çekerse o sanatcı değil yağdanlık olur. Sanatcı daima halktan yana olması gerektiği için iktidar balonlarını şişiren değil iğneleyen konumdadır. Bu nedenledir ki sanatcı piyanosunu alıp dağlara çıkıyor. Arkasından onbinlerce insanda birlikte dağlara çıkıyor. Dağlara çıkıp İzmir’in Dağları marşını birlıkte söylüyor. “Yaşa Mustafa Kemal Paşa,yaşa/ Adın yazılacak mücevher taşa” ses o gün onbinlerin ağzında dağlarda kayalarda yankılanıyor. Bulutlar gök yüzüne evrene yayıyor o sesi. Hüzünlü ama geleceğe güvenle bakan, bir umut, bir kükreyiş, bir dik duruştur bu. Haklı olmanın verdiği özgüvenle.
BBC Kaz Dağları’nı; “Gelmiş geçmiş en büyük orman katliamı” diye dünyaya duyurdu. Hal böyle olunca, yatağında rahat uyuyuyabilen yurttaş ve sanatcınında kendisini bir sorgulaması gerekiyor. Kanada’lı bir şirket altın çıkarmak uğruna dağlarımızı katlediyor. Toprağımızı ve sularımızı siyanürle zehirliyor. Üstelik bu ülke ağaca o kadar çok önem veriyor ki, bayrağı ile sembolleştirmis. Bizim ülkemizde ise ağaçları katlediyor. Birazda asıl ona bu fırsatı verenleri sorgulamak gerekmez mi? Kendileri için son derece uygar olan bu ülkeler, biz söz konusu olunca kolayca barbar olabiliyorlar. Yanına içimizden de ortaklar alarak.
Fazıl Say’ı Kazdağları’nın tepesinden sadece, dünya dinlemedi. Daldan dala konan kuşlar, kelebekler, ürkek tavşanlar, uğur böcekleri, karınacalar ve uzaklara saklanan binlerce canlı varlık, Kazdağları’nın kadim sahipleride dinledi. Kuşku yokki dost bir ses olduğunu
hissettiler. İnanıyorum, beşyüz yıl sonrada olsa bir gün Fazıl Say’ın heykeli dikilir o çam ağacının dibine. Doğa severliğinle ve yurtseverliğinle ölümsüzleştin, sayın Say.
Karıncasından, üveyik kuşlarına, kekliğine, ceylanına, tilkisine, tavşanına kadar kısacası konuşamayan cümle mahlukatın sesi oldun. Dalda filiz veren çam ağacının, titreyen meşe yaprağının, tomurcuk veren kır çiçeklerinin, sesi ve sözcüsü oldun. “Yaşamak ve yaşatmaktan yana olalım” dedin. Bizde diyoruz, sende çok yaşa Fazıl Say. Sende çok yaşa.
